Život Oliv King (1885-1958), Australijanke iz Sidneja je jedna od mnogobrojnih ženskih saga u vreme Velikog rata, ali po mnogo čemu autentična. Rođena je u Sidneju, od majke Irene Isabelle Rand i oca Sir George Kelso Kinga (1853-1943), poslovnog čoveka, koji se dokazao u bankarstvu (the Bank of New South Wales), u osiguranju (the Australian General Insurance Company), kao direktor rudnika zlata (Mount Morgan Gold Mining Company), bio veliki filantrop i promoter kulturnog i obrazovnog napredka australijskog društva. Sir Kelso King je, nakon prerane smrti supruge, živeo sa ćerkama u centru Sidneja, a kad su devojke stasale poslao ih je u privatne škole u Švajcarsku.
Oliv King, devojka velike energije i širokih vizija nije mogla da prihvati krute i tradicionalne norme društvenog života Sidneja, na početku XX veka. Od malih nogu bila je svoja, buntovnik, bonivar slobode i osoba velikih očekivanja. Tako se 1910, Oliv sa trojicom planinara popela na vulkansku planinu Popokatepetl, drugoj po visini u Meksiku. Vozila je auto i učestvovala na reli trkama u Sidneju, u vreme kada su automobili bili retki, a žene vozači još ređe. Mada stalno u pratnji dadilje, svako putovanje za Oliv je bilo veliko saznanje, dragoceno iskustvo, ali ujedno i dašak slobode. A njena žudnja za daljinama odvela je od Australije, preko Severne i Južne Amerike do Evrope. Za današnje prilike ništa neobično, ali za devojku pre sto godina, bio je to podvig prave hrabrosti.
Početkom Prvog svetskog rata, formirane su brojne ženske jedinice za pomoć i podršku ranjenim i bolesnim vojnicima na frontu. Među prvima 1914, osnovana je medicinska jedinica, pod nazivom Bolnica škotskih žena sa službom u inostranstvu (the Scottish Women’s Hospital for Foreign Service). U vreme rata formirano je četrnaest jedinica, a one su delovale na frontovima Francuske, Srbije, Belgije, Rumunije, na Ruskom i na Solunskom frontu. Incijator i rukovodilac ove bolnice bila je dr Elsie Inglis (1864-1917), žena lekar i hirurg, iz Škotske. Vest o formiranju bolnice dospela je do Oliv King, koja je tada boravila u Londonu. Ubrzo se Oliv dobrovoljno prijavila u svojstvu vozača ambulantnih kola. Ali znanje stranih jezika, vozačka dozvola i kola, koja je ona kupila u tu svrhu, nisu bila dovoljna, pa je morala i na obučavanje za automehaničara.
Prvi zadatak Oliv King bio je u sastavu jedinice “Girton and Njunham Unit”, Bolnice škotskih žena u Francuskoj, koja je bila locirana nedaleko od Pariza. Pravila isključivo ženske bolnice, zabranjivala su upotrebu karmina i šminke, doterivanje i nakit, a prestup je bio plesanje u uniformi i pušenje na javnim mestima. Jedinica je bila priključena Francuskoj istočnoj armiji (Armee d’Orient), a počela je da deluje u mestu Troj, u oblasti Šampanje, u proleće 1915. Rukovodioci bolnice bile su dr Laura Sandeman i dr Louise Mcilroy, koja će docnije biti postavljena za pravu ženu profesora na Medicinskom fakultetu, u Londonu. Razvojem događaja Bolnica škotskih žena je iz Francuske prešla na Balkan, u Đevđeliju, odakle je ubrzo evakuisana na Solunski front. Oliv King je napustila grad poslednjim vozom, upravo pre ulaska okupatorske vojske. Bolnica škotskih žena, na čelu sa dr Luiz Mekilroj nastavila je da radi u Solunu, gde je odigrala važnu ulogu u lečenju ranjenika nakon Kajmakčalanske bitke.
Oliv se jako dopadala ideja da bude u slavnoj Transportnoj jedinici, Bolnice škotskih žena, sve dok joj nije dosadila stroga disciplina ženskih rukovodioca. Njen greh je bila kratko ošišana kosa, odbijanje da nosi dugačku suknju, koja se pokazala nepraktična na terenu, radosna okupljanja uz muziku sa gramofona, koji je tek ušao u modu i bio prava retkost na frontu.
Jednog dana joj se ukazala mogućnost da dobije posao u srpskoj vojsci, gde su vozači bili preko potrebni. U novoj službi, Oliv King, vozač ambulantnih kola sa registarskom tablicom broj 3, bila je pod komandom pukovnika dr Romana Sondermajera, tadašnjeg načelnika Srpskog saniteta na Solunskom frontu.
O sudbini Oliv King u vreme Velikog rata, sačuvano je jedno dragoceno svedočanstvo – njena pisma iz Francuske i sa Solunskog fronta, upućena ocu Kelso Kingu u Sidneju. Sakupljena prepiska je objavljena u knjizi “Jedna žena u ratu” (One Woman at War, Sydney, 1986.). Urednik je bila Hazel King, poznata australijska istoričarka, koja je na ovaj način izrazila divljenje hrabroj i požrtvovanoj Oliv King, svojoj mlađoj sestri.
Dodaj komentar